تعداد صفحات : ۵۶

فرمت : word

تعیین فعالیت کاتالیست های گوگردگیری از برش های مختلف نفتی

پیشگفتار
امروزه انتشار اکسیدهای گوگرد در حجم زیاد به عنوان یک مشکل زیست محیطی مطرح است. سالانه بیش از ۹۰ میلیون تن دی اکسید گوگرد در اثر احتراق سوخت های فسیلی – به ویژه گازوئیل، نفت سنگین و ذغال سنگ – وارد جو می شود. وجود گوگرد در جو روی سیستم تنفسی تأثیر نامطلوب می گذارد. میدان و دقت دید را کاهش می دهد و مهمترین عامل تولید باران های اسیدی است. وجود گوگرد در نفت سبب خوردگی، تعفن و مشخه های احتراقی ضعیف در سوخت می شود. گوگرد در برش های نفتی عامل مزاحم و باعث کاهش کیفیت سوخت است؛ از این رو پالایشگاهها همواره سعی دارند تا حد امکان گوگرد را جدا کنند. جداسازی کامل گوگرد در برش های نفتی – به خصوص برش های سنگین – با روش های مرسوم شیمیایی و استفاده از کاتالیست، بسیار مشکل و پرهزینه است. این مساله باعث شده تا فعالیت های تحقیقاتی زیادی در به کارگیری سایر روش ها از جمله روش های بیولوژی برای جداسازی گوگرد صورت پذیرد.
محصولات نفتی که درصد گوگرد بیشتری داشته باشند از مرغوبیت کمتری برخوردار هستند. وزن مخصوص نفت با میزان گوگرد نسبت مستقیم دارد و در محصولات نفتی، گوگرد غالباً اثرات نامطلوبی داشته و وجود آن در بنزین باعث خوردگی موتور می شود. مرکاپتان در هیدروکربورها بر روی فلزات مس و برنج در مجاورت هوا ایجاد خوردگی می نماید و بر روی سرب و کیفیت رنگ محصولات نفتی اثر منفی دارد. گوگرد آزاد هم خورنده بوده، مانند سولفیدها، دی سولفیدها و تیوفنها بر روی درجه او کتان در رابطه با تتراتیل سرب اثرات تعیین کننده ای می گذارد. در سوخت دیزل، ترکیبات گوگرد باعث افزایش فرسایش قطعات و ایجاد رسوب در موتور می شود. همچنین در مازوت ایجاد خوردگی شدید نموده و در روغنها نیز باعث کم کردن مقاومت در مقابل اکسید شدن می شوند و رسوبات سختی را بوجود می آورند. افزایش گوگرد همراه با نقطه جوش تقطیر تغییر می کند. در میان تقطیر، امکان گوگرد بیشتر در مقایسه با نقطه جوش بالا، به دلیل تجزیه شدن مولکولهای سنگین تر ، وجود دارد. به همین دلیل جدا کردن ترکیبات گوگرد و یا تبدیل آن به مواد کم ضررتر یکی از کارهای اساسی پالایشگاه ها در مراحل مختلف پالایشی می باشد.
بنابراین، انتخاب روشی مناسب و دقیق از میان روشهای گوناگون، مستلزم توجه به عواملی نظیر سرعت، سهولت، صحت، فراهم بودن وسیله، تعداد تجزیه ها در واحد زمان، تعداد نمونه ای که می تواند تلف شود و گستره غلظت ماده مورد تجزیه تماماً در موفقیت و یا شکست یک آزمایش اهمیت بسزایی دارند. لذا انتخاب روش بر اساس قانونمندی خاصی نبوده بلکه توانایی در قضاوت صحیح و تنها با تجربه، آن را امکان پذیر می سازد.
استفاده از کمپلکس آهن به منظور تبدیل سولفید هیدروژن به گوگرد ( تا ظرفیتی حدود ۱-۱۵ تن گوگرد در روز) یکی از مناسب ترین جانشین ها برای سیستمهای موجود گوگرد سازی و صنایع نفت می باشد. چنانچه بتوان سیستمی طراحی نمود تا به طور اقتصادی و با مشکلات عملیاتی به مراتب پایین تر از سیستمهای موجود عمل نماید می توان گامی در جهت کاهش یکی از معضلات صنایع پالایش نفت یعنی توقف واحدهای گوگرد سازی موجود به دلیل انعطاف نداشتن آنها در مقابل نوسانات شدت جریان ورودی از خوراک این واحدها برداشت. توقف واحد فوق به معنی سوزاندن روزانه حداقل ۱۰-۲۰ تن گوگرد در داخل مشعلهای پالایشگاهها و آلوده سازی بیش از پیش محیط زیست می باشد.

همراه با نتیجه گیری و منبع